หลังจากที่กลับมาอยู่บ้านช่วงล็อคดาวน์รอบล่าสุด ก็เปลี่ยนในไม่กลับไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพฯอีกเลย เบื่อรถติด เบื่อน้ำท่วม และด้วยงานที่ทำก็ทำก็ทำที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว โลเคชันในการอยู่อาศัยก็เลยไม่ใช่ปัจจัยสำคัญมากนักสำหรับการใช้ชีวิต
ครั้นจะอยู่บ้าน ทำงานหน้าผ่านหน้าจอวันละ 6 - 8 ชั่วโมงก็ยังไงอยู่ ยังอยากสัมพันธ์มนุษย์อยู่บ้าง ประกอบกับเห็นที่ว่างใกล้บ้านปล่อยให้เช่า ก็เลยรีบตัดสินใจเช่าไว้ก่อน เห็นว่าทำเลดี อยู่ติดถนนใหญ่ พลุกพล่าน ทั้งๆที่ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร จะขายอะไรดี
ช่วงแรกๆ ใช้เป็นเพียงออฟฟิศทำงาน ตอนเย็นเปิดขายเบียร์วุ้น กับแกล้มนิดๆหน่อยๆ ไม่เน้นกำไร เน้นกำขวดเบียร์เสียมากกว่า
จนในที่สุดคุณแม่ตัดสินใจย้ายร้านยำจากที่อุดรฯ กลับมาเปิดที่นี่เพราะเห็นว่าทำเลดี
จากวันนั้นที่เปิดร้านยำวันแรก สู่วันนี้ก็ครบ 3 เดือนพอดี ด้วยความที่เป็นแฟรนส์ไชส์ แค่วัตถุดิบครบ อุปกรณ์ครบ ชุดตกแต่งร้านพร้อม ก็ใช้เวลาไม่กี่สัปดาห์รันธุรกิจได้ทันที
อันที่จริงชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากจะทำร้านอาหารเลย เพราะรู้สึกว่ามันยุ่งยาก กำไรน้อย ปัญหาจุกจิกเยอะ พอเอาเข้าจริงๆก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ พอมาลงดีเทลแล้วยังพบว่ายังมีจุดบกพร่องให้ปรับ ให้แก้ไขอยู่ตลอดเวลา ความอยากเอาชนะตัวเองยังมีอยู่ แม้ทุกวันนี้รายรับรายจ่ายเป็นวันต่อวัน วันนี้ขายของเสร็จ วันต่อมาก็ซื้อของเข้าร้านต่อ สิ้นเดือนทำบัญชีก็ติดลบ มีแต่รายจ่าย รายรับเข้ามาก็พอพยุงร้านให้ไปต่อได้เป็นวันๆ หากเทียบค่าเสียโอกาสในการใช้เวลาไปกับอย่างอื่น รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย
โดยรวมแล้วยังเห็นปัญหาให้แก้ไข และคิดว่าพอมีทางเป็นไปได้ มันไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถหรอก
